راست می گویی راست و چقدر من غمگینم ،
در این دنیا رنگی و اندازه ای نیست ، هیچ چیزی نیست ،هیچ کسی نیست
که به دیدن ارزد .
« کسی که نمی خواهد ببیند به روشنایی نیازی ندارد»
کسی که نمی خواهد ببیند پلک هایش را بی ثمر چرا بگشاید ؟
آنگاه که هیچ چیز در زندگی به دیدن نیرزد ، آنگاه که هیچ تماشایی نیست،
دریغ است که نگاهی را که جز برای دیدار های پرشکوه و ارجمند نساخته اند،
بیهوده به هدر داد...
و این بود که چشمهایش را این راهب تنهای صومعه ی دور در قلب این غربت
زشت ،بسته بود و شمعش را نیز در چنان شبی ، چنان ظلمتی ، نیفروخته
بود...
ندیدی که در کنج خلوت صومعه اش ،در تاریکی شبهایش نشسته بود و چه
سکوتی سنگین و غمزده داشت ؟
او همچون مسافری که شب درآید و در کوپه ی تنهایی اش چراغ را از یاد ببرد
نبود...
او هرگز روشنایی را از یاد نبرده بود ، او به روشنایی نیاز نداشت ، از ان می
هراسید...
چه هراس انگیز است چراغی برافروختن در آنجا که جز زشتی هیچ نیست!
او فراموش نکرده بود او نمی خواست در آن ساعت ها که تو نبودی ببیند...
بی تو هیچ رنگی دیدنی نیست...
بی تو هیچ چهره ای نگاه نکردنی نیست...
بی تو هیچ منظری تماشایی نیست...
آنگاه که تو غایبی همه چیز باید غایب شود...
هرگاه تو نیستی هستی ،هر چه هست حق ندارد که باشد...
در غیبت تو همه چیز باید در سیاهی پنهان شود...
بی تو دیدن طاقت فرساست...
تولدت مبارک
بی تو نگاه های من در این عالم غریب می شوند...
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: